Στις αρχές του 20ου αιώνα, τα καρδιαγγειακά νοσήματα ήταν υπεύθυνα για το 10% του συνόλου των θανάτων στις Η.Π.Α. Κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του προηγούμενου αιώνα, λόγω της αστικοποίησης και της μετάβασης στην εποχή της βιομηχανικής οικονομίας, το ποσοστό αυτό ανήλθε στο 35% -τα καρδιαγγειακά νοσήματα αποτέλεσαν τη συχνότερη αιτία θανάτου στις Η.Π.Α. και σε ολόκληρο τον εκβιομηχανισμένο κόσμο. Τη δεκαετία του 1950, η παραδοχή ότι ένα οξύ στεφανιαίο επεισόδιο συχνά συμβαίνει σε ασθενείς με τους γνωστούς προδιαθεσικούς παράγοντες, όπως η υπερχοληστερολαιμία, η αρτηριακή υπέρταση ή/και το κάπνισμα και όχι σαν ʺ κεραυνός εν αιθρία ʺ, έστρεψε το ενδιαφέρον στην προληπτική ιατρική παρέμβαση. Η ανάπτυξη των μονάδων εμφραγμάτων, της στεφανιαίας επαναγγείωσης, όσο και των αντιυπερτασικών-αντιλιπιδαιμικών φαρμάκων, αρχικά διέκοψε τη σταθερή άνοδο στα ποσοστά των καρδιαγγειακών θανάτων και στη συνέχεια πέτυχε ακόμη και τη σημαντική μείωση αυτών. Μέχρι  τις αρχές της δεκαετίας του 90, φάνηκε ότι, επιτέλους ελέγχεται η εξάπλωση της αθηρωματικής αγγειακής νόσου.

     Παρά την όποια πρόοδο και τα ενθαρρυντικά μηνύματα, δεν ήταν όμως όλα καλά. Με τη μετάβαση στην εποχή της οικονομίας που βασίζεται στην πληροφορική και τις νέες τεχνολογίες, η ευρεία διαθεσιμότητα και δημοφιλία των(πολύ υψηλού θερμιδικού φορτίου) τροφών «fast food», η ελάττωση της φυσικής δραστηριότητας, η διπλή επιδημία του Σ.Δ. τύπου 2 και της παχυσαρκίας, αυξάνονται σε ανησυχητικό βαθμό. Το ποσοστό του πληθυσμού, που είναι υπέρβαρο ή παχύσαρκο, αυξάνει κατά 5%,κάθε δεκαετία μετά το 1960, ενώ το ποσοστό των ασθενών με Σ.Δ., σχεδόν διπλασιάσθηκε τα τελευταία δέκα χρόνια. Ένα σύμπλεγμα παραγόντων κινδύνου, που περιλαμβάνουν-αλλά δεν περιορίζονται μόνο- την αντίσταση στην ινσουλίνη, την κεντρικού τύπου παχυσαρκία, τη δυσλιπιδαιμία, τη διαταραχή στην ανοχή γλυκόζης, την ιδιοπαθή υπέρταση και τη χρόνια φλεγμονή, σχετίζεται με μια κατάσταση αυξημένου καρδιομεταβολικού κινδύνου, παρούσα τουλάχιστον στο 25% του ενήλικου πληθυσμού. Καθώς πλησιάζουμε το τέλος της 1ης δεκαετίας του 21ου αιώνα, η ανησυχητική αύξηση στον καρδιομεταβολικό κίνδυνο, απειλεί να αναστρέψει την έως τώρα πρόοδο, στη μάχη ενάντια ειδικά στη στεφανιαία αλλά και συνολικά στην αγγειακή νόσο.

    Η αντιμετώπιση του καρδιομεταβολικού κινδύνου, προϋποθέτει πρώτιστα την κατανόηση του συνόλου των παραγόντων κινδύνου αλλά και των πολλαπλών μεθόδων πρόληψης και θεραπείας, που βρίσκονται τώρα (ή θα βρίσκονται σε μικρό χρονικό διάστημα) στη διάθεση μας. O Dr Cefalu, ειδικός στα μεταβολικά νοσήματα, και ο Dr Cannon, ειδικός καρδιολόγος, μαζί με μία ομάδα σημαντικών συνεργατών, ετοίμασαν τον εξαιρετικό ΑΤΛΑΝΤΑ ΚΑΡΔΙΟΜΕΤΑΒΟΛΙΚΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ. Τα αναλυτικά διαγράμματα συνοδεύονται από ένα πληρέστατο κείμενο, παρέχοντας στον αναγνώστη την απαιτούμενη γνώση-εφόδιο στη μάχη εναντίον της αθηρωματικής νόσου.