Η έκδοση του σημαντικού αυτού βιβλίου «Γνωσιακή-Συμπεριφορική Θεραπεία των Χρόνιων Σωματικών Νοσημάτων» των Βασίλη Μπρούμα και Ξένιας Σιάσου, δεν αποτελεί έκπληξη: ήδη η προηγηθείσα έκδοση του επίσης σημαντικού βιβλίου «Χτίζοντας Ζωές» των ίδιων συγγραφέων, με θέμα τους βαριά ψυχικά ασθενείς, προοιώνιζε το δεύτερο αυτό βιβλίο με την αντίστοιχη μετάβαση από το χρόνιο ψυχικό στο χρόνιο σωματικό άχθος. Αυτό που εντυπωσιάζει με την πρώτη ματιά του βιβλίου είναι ο υπότιτλος «Η ζωή μετά τη διάγνωση», δεδομένου ότι μια χρόνια σωματική νόσος αποτελεί ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα ζωής. Η προσφορά της βιολογικής ιατρικής συνίσταται σε μια δυσμενή διάγνωση (χρόνια σωματική νόσος) και μια θεραπεία συνήθως παρηγορητική ή ανακουφιστική. Το ερώτημα, όμως, για το «μετά» παραμένει κυρίως στους ώμους του άτυχου ατόμου, με τη δυσβάσταχτη τετραπλή (βιολογική, ψυχολογική, κοινωνική και, προπάντων, υπαρξιακή) σημασία της «αρρώστιας» του. Εναπόκειται στον ασθενή να αναλογισθεί τί τον περιμένει: δεν είναι πλέον ένα ελεύθερο άτομο, αλλά ένας χρόνιος «καρκινοπαθής», ένας «διαβητικός» κ.ά. που θα πρέπει πλέον να ζει στο υπόλοιπο της ζωής του κάτω από το στέγαστρο της «αρρώστιας», που υπερβαίνει την ιατρικοβιολογική διάγνωση της «νόσου» και επιμένει στο ερώτημα «μετά». Μετά, τί; Για πολλούς πάσχοντες συνανθρώπους μας, το «μετά» μεταφράζεται οδυνηρά σαν ισόβια κάθειρξη «πριν» το θάνατο. Η κοινωνία, ασφαλώς δεν είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει, αφενός, την εκρηκτική αύξηση των ηλικιωμένων και, αφετέρου, των πολλών εξ αυτών που αντιμετωπίζουν τη διάγνωση χρόνιας συστηματικής «νόσου» (με την ιατρική γλώσσα) ή της «αρρώστιας» (για τη λαϊκή γλώσσα). Αλλά ούτε και οι θεράποντες της υγείας είναι εξειδικευμένοι ή απλά είναι λιγοστοί στην αντιμετώπιση αυτού του ραγδαία αυξανόμενου πληθυσμού, με τα πολλαπλά ψυχοσωματικά προβλήματα και τις πολλές ανάγκες τους. Στο ζήτημα, λοιπόν, του «μετά τη χρόνια σωματική διάγνωση», στον ελληνικό χώρο διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο και δίνουν καθοριστικές απαντήσεις στα σχετικά ερωτήματα δύο διακεκριμένοι επιστήμονες και γιατροί-θεραπευτές, με τα διαπιστευτήρια της πολύτιμης, πολύχρονης υπηρεσίας και εμπειρίας στην κλινική των χρόνιων νοσημάτων (ψυχικών και σωματικών). Με τη συγγραφική τους αρτιότητα και πληρότητα, προσδοκούν να δώσουν μια νέα ώθηση στην αντιμετώπιση του «μετά», του εναγώνιου προβλήματος των πασχόντων. Χωρίς να παραγνωρίζουν την βιο-ιατρική συμβολή - και σε αγαστή συνεργασία με αυτή - οι συγγραφείς παρουσιάζουν πληθώρα δεδομένων και πληροφοριών στην υπηρεσία των πασχόντων. Στο πρώτο (γενικό) μέρος περιγράφουν, με διεξοδικό τρόπο, τη βιοψυχοκοινωνική προσέγγιση της υγείας, των χρόνιων σωματικών παθήσεων και το φλέγον θέμα της χρόνιας σύμπλευσης (παλιά: ο όρος «συμμόρφωση»), κλείνοντας με απαραίτητα στοιχεία – για τους πολλούς άγνωστα – από τη γνωσιακή-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία. Στο δεύτερο (ειδικό) μέρος παρουσιάζονται τα σημαντικότερα χρόνια σωματικά νοσήματα (καρκίνος, χρόνιος πόνος, κ.ο.κ.), με λεπτομερειακά και πληροφοριακά στοιχεία, σε συνδυασμό με τους διάφορους τρόπους αντιμετώπισης. Μεταξύ αυτών, προβάλλει η γνωσιακή ψυχοθεραπευτική παρέμβαση, που με έγκυρο και αξιόπιστο τρόπο βοηθάει τους ασθενείς να βελτιώσουν την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους («είμαι αδύναμος και μόνος»), για τους άλλους («αδιαφορούν για μένα») και για το μέλλον τους («δεν ελπίζω»). Με αυτή την προοπτική οι συγγραφείς ευελπιστούν να οδηγήσουν τους πάσχοντες σε μια νέα λεωφόρο, που όχι μόνο θα λειτουργεί «ανακουφιστικά», αλλά και θα τους βοηθά να χαρτογραφούν τη ζωή τους περισσότερο ευοίωνη, υιοθετώντας το ρητό του Επίκτητου «Δεν είναι τα πράγματα που ταράττουν τους ανθρώπους, αλλά οι δοξασίες των ανθρώπων για τα πράγματα».