Υπολογίζεται ότι η εξέλιξη του «φαινομένου της ζωής» άρχισε πριν 4 δισ. έτη στον πλανήτη γη. Χρειάστηκαν περίπου 2 δισ. χρόνια για να μπορέσει η ύλη να δομήσει την πρώτη αυτόνομη οργάνωση ζωής, με τη μορφή του ευκαρυωτικού κυττάρου. Η δε «συγγραφή ενός κοινωνικού συμβολαίου συμβίωσης» μεταξύ κυτταρικών πληθυσμών, ώστε να οργανωθεί μια σύνθετη μορφή του φαινομένου της ζωής –δηλαδή τη δημιουργία ενός πολυκύτταρου οργανισμού-ζώου– χρειάστηκε ακόμα περίπου 1,5 δισ. έτη. 

Η παρουσία του ανθρώπου (Homo Sapiens) ως αποτέλεσμα αυτού του εξελικτικού πειράματος της φύσης χρονολογείται 150.000 έτη. Αποτελεί δηλαδή μια πολύ πρόσφατη μορφή του «φαινομένου της ζωής». Μια σειρά εξελικτικών επιλογών, προσαρμογών και μεταλλάξεων θεωρούνται ως οι κυριότεροι σταθμοί στην παραπάνω πειραματική διαδικασία. Το πείραμα ακόμα συνεχίζεται, αλλά αυτή τη φορά και για πρώτη φορά, προσαρμοζόμενο πλέον στην παρουσία στη φύση και προϊόντων που «δημιουργεί» ο ίδιος ο άνθρωπος (νάιλον, πλαστικό, καυσαέρια, κ.τ.λ.) και που επηρεάζουν την εξέλιξη του φαινομένου της ζωής αλλά και με τη δυνατότητα πλέον του ίδιου του ανθρώπου για «ευθείες παρεμβάσεις» στο γεννητικό υλικό του φαινομένου της ζωής (Homo Deus) επηρεάζοντας το «εν εξελίξει» πείραμα.

H λειτουργική απαρτίωση του φαινομένου της ζωής προϋποθέτει την απαρτιωμένη εκτέλεση μιας σειράς ομοιοστατικών μηχανισμών. Ο ρόλος και η λειτουργία των ομοιοστατικών μηχανισμών αυτών εξετάζονται από την μεγάλη «Βασική Επιστήμη» των επιστημών υγείας, τη «Φυσιολογία του Ανθρώπου». Το παρόν σύγγραμμα είναι μιας μοναδικής έμπνευσης «απαρτιωμένη παράθεση γνώσεων και εμπειρίας» από ακαδημαϊκούς ταγούς, που «αγάπησαν» την Ιατρική Επιστήμη και «ερωτεύθηκαν» την διδασκαλία της Ιατρικής Επιστήμης. Πρόκειται για ένα έργο, που βάζει σε τάξη τις υπάρχουσες πειραματικές γνώσεις, απαντώντας επαγωγικά στα ερωτήματα που αφορούν τις απαρτιωμένες λειτουργίες στη «Φυσιολογία του Ανθρώπου», κάτι που μόνο η μεγάλη διδακτική εμπειρία των συγγραφέων επέτρεψε να προσδώσει «μηχανιστικό νόημα στη εξήγηση του φαινομένου της ζωής» αλλά και τη συμμετοχή των μηχανισμών αυτών στην «παθοφυσιολογία των νόσων».