Μια από τις σημαντικότερες πλευρές της σύγχρονης ιατρικής και νοσηλευτικής, αλλά και γενικότερα ανθρωπιστικής φροντίδας, αποτελεί η έννοια της ανακουφιστικής φροντίδας (palliative care). Ο όρος "ανακουφιστική φροντίδα" αποτελεί ίσως την καταλληλότερη απόδοση του όρου "palliative care", ενώ συχνά χρησιμοποιείται και ο όρος "παρηγορητική" ή "παρηγορική αγωγή". Η ελληνική γλώσσα μέσα από τον πλούτο των εκφραστικών δυνατοτήτων της δίνει την ευκαιρία για ακριβέστερη απόδοση εννοιών και όρων. Ανακούφιση σημαίνει απαλλαγή από σωματικό ή ψυχικό πόνο και στην προκειμένη περίπτωση η ανακουφιστική αγωγή εμπεριέχει το σύνολο των ιατρικών, νοσηλευτικών και ψυχοκοινωνικών υποστηρικτικών παρεμβάσεων και διαδικασιών. Παρηγοριά στην κυριολεξία είναι ο μετριασμός του ψυχικού πόνου με ενθαρρυντικά λόγια ή πράξεις και εμπεριέχεται στη γενικότερη έννοια της ανακουφιστικής αγωγής (βλ. Γ. Μπαμπινιώτη Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, 2005, σελ. 157 και 1345).

Η ανακουφιστική αγωγή δεν αφορά σε συνηθισμένες καταστάσεις της ιατρονοσηλευτικής καθημερινότητας που απαιτούν κάποια ανακουφιστική παρέμβαση, αλλά το αποκορύφωμα της ιατρονοσηλευτικής πρακτικής, όταν όλες οι θεραπευτικές παρεμβάσεις που στοχεύουν στην ίαση του ασθενούς από κάποιο ανίατο νόσημα ή μη αποτρέψιμη κατάσταση εξαντλούνται και η πορεία της ζωής βαίνει αναπόφευκτα προς το τέλος της. Οι όποιες παρεμβάσεις στη φάση αυτή δεν πρέπει να είναι ανώφελες και μάταιες, αλλά συντονισμένες και αποδοτικές, έτσι ώστε να εξασφαλίζουν ανακούφιση από τα συμπτώματα της νόσου, τις ανεπιθύμητες ενέργειες της χορηγούμενης φαρμακευτικής αγωγής, τις συνοσηρότητες, την αγωνία του επερχόμενου τέλους της ζωής και, εν τέλει, τον σεβασμό στις όποιες επιθυμίες του ασθενούς, θρησκευτικές, κοινωνικές, πολιτισμικές, κ.λπ.

Ο καθένας έχει το δικαίωμα μιας αξιοπρεπούς πορείας προς το θάνατο, με γαλήνη, ηρεμία, χωρίς πόνο, χωρίς αγωνία, αλλά και χωρίς συνθήκες πανικού από μέρους των συγγενών και του φιλικού περιβάλλοντος, οι οποίοι στην αγωνιώδη τους προσπάθεια να βοηθήσουν, και μη έχοντας την κατάλληλη γνώση, μπορεί να επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τη δύσκολη αυτή κατάσταση. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να βαδίσει προς το φυσικό τέλος της ζωής του χωρίς φόβο, με ηρεμία, και κάτω από συνθήκες που να τον αποτρέπουν από αυτοκαταστροφικές σκέψεις προκειμένου να απαλλαγεί από τη βασανιστική αυτή περίοδο.

Πρέπει να διευκρινισθεί εδώ, ότι η «ανακουφιστική φροντίδα» δεν έχει σχέση με την «υποβοηθούμενη αυτοκτονία», η οποία σύμφωνα με τον πανάρχαιο Όρκο του Ιπποκράτη (460-377 π.Χ.) απαγορεύεται ως ιατρική πράξη, καθώς επίσης και με τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας (2005), όπου ο γιατρός δεν μπορεί να προχωρήσει σε πράξεις που επισπεύδουν το θάνατο του ασθενούς, ακόμη και αν ο ίδιος ο ασθενής το επιζητεί. Γι' αυτό άλλωστε και δεν μένει ατιμώρητη η ανθρωποκτονία με συναίνεση του παθόντος, όπως αυτή καθορίζεται στο άρθρο 300 του Ποινικού Κώδικα (βλ. Α. Μαυροφόρου, Ιατρική Ευθύνη και Ηθική, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Θεσσαλίας, 2008, σελ. 250, 263-4).